“Marianne, feedback is een cadeautje.”
Mijn jongere zus hield haar hoofd schuin toen ze vervolgde: “Bij zo’n soort benen staan die schoenen ook helemaal niet…”
Ik keek omlaag naar mijn nieuwe hakken en voelde me net als toen ik als 9-jarige van mijn bestie niet mocht meedoen met de Dolly Dots playbackwedstrijd omdat ik geen lange haren had. 😟
Dit was geen feedback, maar een payback voor die keer dat ik haar rode haren ‘nogal aanwezig’ noemde.
Goed feedback geven is een kunst en maakt je beter.
Kijk hier maar naar chirurg Atul Gawande in zijn beroemde TED-talk waarin hij uitlegt wat feedback voor hem deed. Hij ontdekte zijn blinde vlekken in zijn opereren, en verbeterde zo zijn complicatie rate.
Dat geldt ook voor je consultvaardigheden. Je gespreksvaardigheden zijn immers je belangrijkste instrument als dokter.
Want niet je lab aanvragen, niet je lichamelijk onderzoek, maar je anamnese levert in meer dan 75% gevallen de diagnose.
Vreemd dus eigenlijk dat je nooit meer feedback krijgt op hoe je communiceert met je patiënt. Want zeg eens eerlijk: wanneer heb jij voor het laatst onverbloemd gehoord wat iemand van je gesprek vond?
Misschien tijdens je opleiding?
En hoe lang is dat wel niet geleden?
5 jaar? 10 jaar?
Je auto wordt nog vaker nagekeken.
Ieder jaar wordt die punt voor punt gecheckt. Dat de moter een raar geluid maakt hoor jij al lang niet meer, maar de frisse blik van de automonteur valt het meteen op. De brandstofinjecteur moet opnieuw afgesteld worden en dan rijdt ‘ie veel zuiniger.
Zoiets geldt voor artsen natuurlijk ook.
Een voorbeeld: zelf ben je trots dat je eraan denkt om regelmatig een gevoelsreflectie te geven. Maar je collega wijst je erop dat je die geeft terwijl je op je beeldscherm kijkt en in de computer zit te typen. Oeps, dat had je zelf niet in de gaten. Toch minder effectief.
Dus hoog tijd dat ook jij een APK voor je consult plant.
Maar ik moet al zoveel!
Ho even, het hoeft niet ingewikkeld te zijn. Vraag gewoon eens iemand een consult mee te kijken in de praktijk of op de poli. Niet om allemaal te horen wat je niet goed doet, maar om je eigen blinde vlekken in het vizier te krijgen.
Misschien denk je wel dat je patiënt alles snapt, maar hoor je later van je collega dat híj́ al niks van je uitleg begreep. Toch jammer.
Mijn advies: trek je stoute schoenen aan en vraag je collega om een keer mee te kijken als jij een patiënt spreekt.
Spannend, I know, maar na een aantal jaar gaat veel op de automatische piloot en een frisse blik geeft een nieuw perspectief.
Dus doe jezelf én je patiënt een plezier en plan die APK in. Als bedankje geef je je collega óók een APK-tje cadeau.
Laat je me hieronder weten hoe het gegaan is? Ik vind het superleuk om te horen hoe je dit aangepakt hebt.
