Hee kerel.
Zeg eens eerlijk.
Vind jij dat stiekem ook zo’n onzin, dat praten over emoties met je patiënt?
Snap ik. Je bent de enige niet. En je vraagt je af of patienten daar nou echt op zitten te wachten.
Ze willen een óplossing, denk je. Ze komen niet voor psychoanalyse.
En praten over emoties is toch zoiets als naar de sportschool gaan: je wilt het eigenlijk niet, maar het levert je wel wat op.
Wat levert het me dan op?
Je krijgt een inkijkje in de gevoelens van je patiënt. En dat verbetert je anamnese, en dus diagnose en je behandeling.
Neem nu meneer Peters. Hij maakte een afspraak omdat hij zo hoestte. Niet zo gek, in het griepseizoen. Ik wou hem al bijna met een dropjesadvies naar huis sturen. Maar toen ik hem vroeg waar hij zelf aan dacht, kwam het hoge woord eruit. Hij was bang voor longkanker, omdat hij al ruim 40 jaar een pakje sigaretten per dag rookt. Hij durfde het eigenlijk niet te zeggen, want het was immers zijn eigen stomme schuld.
We besloten samen om hem naar de longarts te verwijzen. Met een uitnodiging om terug te komen om te kijken hoe hij het beste kon stoppen met roken.
Maar hoe begin ik over emoties?
Soms is dat lastig. We zijn nu eenmaal geen volk dat makkelijk over emoties praat. Als iemand blij is, gaat het nog wel. Maar enge emoties als angst of verdriet zijn moeilijker. Artsen zijn vaak bang om de patiënt overstuur te maken.
Het is makkelijker als je vraagt wat je patient zelf denkt over zijn klacht. Dan komen de emoties vanzelf aan de orde. Of je kunt informeren hoe de familie over de klacht denkt en via die weg naar de gedachten en de emoties van je patiënt vragen.
En wat moet ik doen als mijn patiënt gaat huilen?
Dan heb je in ieder geval de goede toon te pakken. Je hebt gezien dat er wat speelt. De meeste patiënten praten niet graag over hun angsten, maar als er jij er naar vraagt kan dat een opluchting zijn. Hou tissues bij de hand, geef een gevoelsreflectie en hou verder je mond.
Loopt mijn spreekuur dan niet uit?
Nee hoor. Een therapie of eens advies waar je patiënt niks aan heeft, dát kost veel tijd. Patiënten die zich niet gehoord voelen, komen namelijk terug. En dan moet je het consult nóg een keer doen.
Dus bij je volgende spreekuur: vraag je patiënt naar zijn gevoelens over zijn klacht.
Je las een blog van mij - Marianne Brouwers
Wil je meer van dit soort blogs lezen? Meld je dan hier aan voor mijn 4-wekelijkse mails. Als bonus ontvang je dan ook mijn gratis e-book over hoe je efficiënter en effectiever je spreekuur kunt doen.
Wil je leren hoe je effectiever kunt communiceren met je patiënt? Zodat ze je adviezen wél opvolgen of je spreekuur wél op tijd loopt? Mail me dan en we kijken samen of ik wat voor je kan betekenen.
Een andere vraag over coaching of communicatie?
Klik hier om te zien wat coaching je kan bieden. In enkele sessies help ik je ontdekken waar de schoen wringt en wat je eraan kunt doen.
Twijfel je of ik je kan helpen?
Plan een gratis online sessie met me en ik garandeer je dat je met minstens 1 tip (maar waarschijnlijk meer!) weer weggaat. Kost niks, alleen wat van je tijd. Klik hier om meteen een sessie te plannen in mijn online agenda.
Binnenkort je herregistratie?
Ik begeleid ook huisartsen en specialisten ouderengeeskunde bij hun IFH en EIF-gesprekken voor hun visitatie ivm de herregistratie. Klik hier om meteen een afspraak in te plannen voor huisartsen. En klik hier voor een afspraak voor SO’s.
Als je wil kan het gesprek ook online!
Over mij:
Effectief en efficiënt spreekuur doen?
