“Ja, ik denk dat u kanker hebt…”.

Mijn wereld stortte in. Ik? Kanker?

Ik was nota bene net bevallen van een kerngezonde zoon!

Ik had alles voor elkaar: ik had een lieve man en een schattige peuter, ik had een superleuke baan als huisarts-waarnemer en ik werkte op het Radboudumc als docent en promovenda. Ik had net het jaar daarvoor mijn kaderopleiding Supervisie en Coaching afgerond en was bezig met het opbouwen van mijn coachingspraktijk.

Dit kon niet waar zijn…

Helaas was het wel waar en moest ik halsoverkop starten met chemo, gevolgd door een operatie en radiotherapie.

Van jonge gezonde huisarts met ambities belandde ik in een keer aan de andere kant van de tafel: de wereld van neo-adjuvante chemo, Neulasta injecties en haarwerken.

Optimistisch als ik was, dacht ik, dat ik na afloop van de behandeling er met een paar maanden revalideren wel weer was en dat ik de draad zo weer op kon pakken.

Had ik het effe mis…

De behandelingen waren zwaar, maar die vielen in het niet bij de periode ná de behandelingen.

Door de chemo was niet alleen de kanker dood, maar had de rest van mijn lijf ook zware schade opgelopen. Zelfs zoveel dat ik nooit meer de oude zou worden en door de iatrogene schade nooit meer zou kunnen praktiseren als huisarts.

Ik moest mijn werk opgeven.

En zo makkelijk als het hier staat, zo moeilijk was dit proces van opgeven.

Ik moest het werk dat ik met hart en ziel deed, waar ik zoveel voldoening uit haalde, waar ik zo hard voor gestudeerd en gewerkt had, loslaten.

Bovendien: ik wérkte niet alleen als arts, ik WAS een arts.

’s Nachts lag ik wakker: als ik niet meer als arts kon werken, wat dan? Wie was ik dan?

Ik heb toen aan den lijve ervaren hoe heftig het is als je iets wat je als klein kind al wilde, wat jaren studeren had gekost, waar ik veel feestjes, kerstmissen en oud-en nieuwvieringen voor had laten schieten omdat ik dienst had, niet meer mogelijk is.

Het heeft me heel wat jaren, tranen en sessies bij een psycholoog gekost om afscheid te nemen van het artsenvak en mezelf opnieuw uit te vinden.

En nu denk je misschien: “Marianne, waarom vertel je dit?”

Dokter zijn is niet alleen een beroep, maar het is iets dat onderdeel uitmaakt van je identiteit.

Dus als je dat moet opgeven is dat afschuwelijk.
Niet alleen voor jezelf, maar ook voor je dierbaren. Bovendien kost het een hoop geld, zelfverwijten en verdriet.

Dat wil ik andere artsen besparen.

Ik wil ze de pijn en verdriet besparen omdat ze hun werk moeten op geven door de werkdruk en stress.

Ik wil ze besparen dat ze in een burn-out belanden en misschien daardoor hun artsenvak moeten opgeven.

Ik wil voorkomen dat ze geen andere mogelijkheid meer zien dan te stoppen met het vak waarin ze zoveel geïnvesteerd hebben.

Het vak wat ze zo graag en met passie gedaan hebben en waar ze zoveel voldoening uit gehaald hebben.

Ik wil hen helpen om hen eindeloos veel sneller en makkelijker dan ik toen richting te geven hoe nu verder. Zodat zij een dokter kunnen worden die zonder stress en met plezier hun patiënten kunnen helpen, hun ambities kunnen verwezelijken en kunnen dokteren op een manier die bij hen past.